Exodus

Exodus

To þæm mæðel-stede magan gelǽdde
Ábraham Ísaac. Ád-fýr onbearn
fyrst ferhþ-bana — ná þý fǽʓra (fágra?) wæs! — ;
wolde þone lást-weard líeʓe ʓesellan ,
on bǽl-blýse bearna sVlest,
his swǽsne sunu to siʓe-tífre,
ángan ofer eorðan ierfe-láfe,
féores frófre, þá hé swá forþ ʓebád,
léodum to láfe, langsumne hyht.
Né þæt ʓecýþde, þá hé þone cniht ʓenam
fæste mid folmum, folc-cúþ ʓetéah
ealde láfe — ecg grymettode —
þæt hé him líf-dagas léofran ne wisse
þanne hé híerde Heofon-cyninge.
[ƿá Ábraham] upp arǽmde;
se eorl wolde sléan eaforan sínne
unweaxenne, ecgum réodan
magan mid méće ʓief hine Meotod léte.
Ne wolde him beorht Fæder bearn ætniman,
háliʓ tífer, ac mid handa beféng.
ƿá him stíeran cóm stefn of heofonum,
Wuldres hléoðor, word æfter spræc:
“Ne sleah þú, Ábraham, þín ágen bearn,
sunu mid sweorde. Sóþ is ʓecýðed,
nú þín cunnode Cyning eall-wihta,
þæt þú wiþ Wealdend wǽre héolde,
fæste tréowe, sío-þe [to] fríode sceal
on líf-dagum lenǵest weorðan,
áwa to ealdre unswíciendu.
Hú þaerf manna Sunu máran tréowe?”